هر کسي در زندگي خوشي ها و ناخوشي هاي بسياري را تجربه مي کند و از اين رو غمگين شدن و ناراحتي هم يک احساس کاملاً طبيعي است و هر کسي به دلايل مختلفي نظير جر و بحث با يک دوست، يک ناکامي، ضعف در امتحان، انتخاب نشدن براي يک تيم ورزشي و مهاجرت يک دوست صميمي يا مرگ يکي از عزيزان، براي مدتي غمگين، افسرده و نااميد مي شود اما اين واکنش ها معمولاً کوتاه مدت است و پس از مدتي از بين مي رود. در حالي که افسردگي فراتر و طولاني مدت تر از اين حالات است به گونه يي که فرد را از فعاليت هاي طبيعي اش بازمي دارد. افسردگي افزون بر خلق و خوي فرد، افکار، ديدگاه و رفتار او را هم تحت تاثير قرار مي دهد. افراد افسرده به رغم توانايي ها و ارزش هاي واقعي که دارند به دليل افکار و احساسات منفي مدام خود را سرزنش کرده و احساس بي ارزشي و پوچي مي کنند. همچنين افسردگي مي تواند نشانه هاي فيزيکي هم همراه داشته باشد از جمله تهوع، از دست دادن اشتها، کاهش يا افزايش وزن، سردرد و مشکلات خواب. افسردگي موجب مي شود کوچک ترين مشکل در نظر فرد غيرقابل تحمل و توان فرسا جلوه کند. افراد افسرده چشم انداز روشن و نويدبخشي پيش رويشان نمي بينند و براي تغيير اوضاع به شکل بهتر احساس عجز و ناتواني مي کنند. آنها ممکن است به خاطر هر اتفاق کوچک يا حتي گاهي بدون دليل روشني گريه کنند. به دليل غم شديدي که احساس مي کنند و بي حوصلگي و کمبود انرژي، اغلب از کساني که اطراف شان هستند و از انجام فعاليت هايي که زماني برايشان لذت بخش بود، کنار مي کشند و به اين ترتيب منزوي تر و تنهاتر مي شوند که اين خود به مراتب افسردگي آنها را بدتر مي کند. دليل واحد و مشخصي براي اين اختلال وجود ندارد اما فاکتورهاي بسياري در اين امر دخيل است، از جمله ژنتيک، محيط، اتفاقات زندگي و داروهاي مصرفي. دانشمندان بر اين باورند که ژنتيک يکي از مهم ترين عوامل در ايجاد افسردگي است و افرادي که در خانواده شان سابقه اين بيماري وجود دارد احتمال ابتلاي بسيار بيشتري دارند اما اين امر به اين معنا نيست که هر کس سابقه اين بيماري را در خانواده اش داشت، افسرده مي شود و بسيار زيادند کساني که بدون داشتن عامل ژنتيک مبتلا به افسردگي مي شوند. پس ژن يکي از عوامل است اما تنها عامل آن نيست. محيط خانوادگي و اجتماعي فرد يکي ديگر از عوامل موثر در ابتلا به اين بيماري است. براي مثال مرگ يکي از نزديکان در خانواده مي تواند به يک غم غيرعادي و گاهي به افسردگي بينجامد. همچنين موقعيت هاي اجتماعي نظير فقر، بي خانماني يا خشونت هاي اجتماعي نيز احتمال افسردگي فرد را به همراه دارد. گاهي هم مصرف برخي داروها مي تواند روي تعادل هورمون هاي بدن تاثير بگذارد و در نتيجه خلق و خوي فرد را هم تحت تاثير قرار بدهد، که البته در اين موارد هنگامي که پزشک دارو را قطع مي کند افسردگي هم از بين مي رود. در واقع به اين نوع افسردگي، افسردگي واکنش مي گويند؛ افسردگي که ناشي از فاکتورهاي خارجي است که با برطرف شدن آنها افسردگي نيز برطرف مي شود. عموماً افسردگي را به دو گروه اصلي شديد و خفيف تقسيم مي کنند. چنانچه افسردگي شديد باشد و فقط چند هفته يي طول بکشد، به آن «افسردگي شديد» و اگر نشانه ها خفيف تر باشند اما مدت آن طولاني تر باشد به آن «افسرده خويي» مي گويند. برخي نشانه هاي افسردگي به شرح زير است.

1- احساس افسردگي و غمگيني تمام مدت (بدون هيچ دليل روشني)

2- احساس خستگي و بي حوصلگي تمام مدت

3- ناتواني در لذت بردن از محيط اطراف و زندگي

4- کناره گيري از دوستان و افراد خانواده

5- زودرنجي، عصبانيت و اضطراب

6- ناتواني در تمرکز کردن

7- کاهش يا افزايش شديد وزن

8- تغييرات اساسي در الگوي خواب (مشکل داشتن براي به خواب رفتن، خوابيدن يا بيدار شدن هنگام صبح.)

9- احساس گناه و سرزنش خود يا بي ارزشي و پوچي

10- احساس درد و ناراحتي (حتي بدون مشکل فيزيکي)

11- بدبيني و بي تفاوتي

12- فکر کردن به مرگ يا خودکشي

چنانچه کسي پنج مورد يا بيشتر از اين نشانه ها را داشته باشد و اين حالات او بيش از دو هفته طول بکشد احتمالاً افسردگي دارد. نوجواناني که دچار افسردگي مي شوند نشانه هاي ديگري نيز دارند . آنها در مدرسه دچار مشکلات زيادي مي شوند، سر کلاس ها حاضر نمي شوند و علاقه و انگيزه خود را از دست مي دهند، قدرت فکري و تمرکزشان بسيار ضعيف مي شود، اين نوجوانان دچار ضعف اعتماد به نفس مي شوند و مدام از خود انتقاد مي کنند. تحمل مشکلات و تجارب تلخ در مدرسه برايشان بيشتر از حدي مي شود که بتوانند تحمل کنند و در نتيجه اين افکار منفي آنها را به سوي نتيجه گيري هاي اشتباهي سوق مي دهد که ممکن است نتايج جبران ناپذيري را دربرداشته است. اما خوشبختانه اگرچه افسردگي شايع ترين اختلالات روحي است در عين حال قابل درمان ترين آنها نيز هست. تحقيقات حاکي از آن است که 80 درصد کساني که به متخصصان مراجعه کرده اند، نتيجه گرفته و شرايط بسيار بهتري پيدا کرده اند، به گونه يي که از زندگي شان لذت مي برند. درمان افسردگي شامل مشاوره و گفت وگو درماني يا مصرف دارو و در برخي موارد هم ترکيبي از هر دو روش است.